UNUTMAK

Elif ERSÖZ

"Seni unutmak için başladığı her şeyi yine seninle aldatan hayalet…"

Unutmak aslında istediğimizi yapabildiğimizi sandığımız zamanlarda yüzümüze acı bir tokat atar. “Evet tabi ki ne var bunda, insanlar ölümü bile unutuyorlar, hiçbir şey biricik değil” deriz çoğu zaman kimselerden aldığımız cesaretle. Ama başarılarımızın en büyüğü olur bunu yapabilmek. En büyüğü, evet hayatımızın “en”i olur unutmak, ancak her gönlün zaferi değildir bunu kazanabilmek. İstikrarlı bir güç ister çoğu zaman, direnç ister. Bazen kanayan yaraları kendi haline bırakmakla bazen de kabuk bağlayanları soya soya  başarırız o çok istediğimizi. Peşimizi bırakmaz gördüklerimiz, duyduklarımız, hissettiklerimiz… Ruhumuza işlemiş gibidir, çünkü (h)içten gelmiştir hepsi. Çok emekler vermişizdir ve aslında yıkılan duvarları biz yapmışızdır.

Sahip olduklarını kaybedince üzülür herkes ama istemediği zamanlarda oluşudur en üzücü olanı. Ancak hayat sormaz ki, sorgusuz yargısız yaşatır insana, Sürprizleri sever daima…

Gece olur karanlık geceye ve üzerine aynı anda çöker başlarda. Unutmak zorunda olduğuna methiyeler düzmek istersin, eskiye dönüp geniş zamanlar yaşamak istersin. Hayatın deneme yanılmalarında kaybolduğunu hissedersin, gördüklerinden ve henüz duyduklarından daha değerli bir şey olmadığını düşünürsün. Aldığın nefesin seni yaşatmaya yetmediğini gitmek istediklerine seni hep bir tutan olduğunu zannedersin. Bütün teferruatlardan uzak sadece üzülürsün unutmak zorunda olduğunu düşünerek...

Eğer ona yüklediğin anlamları ondan almazsan, taşıdığı rengin izlerini silmezsen inandığın hiçbir şeye ulaşamazsın. Bir mum ışığı kadar aydınlık sana yetiyorsa, saatin çalmadan uyanamıyorsan, kalktığında küçük kıza merhaba demeyi esirgiyorsan uzun zamandır, cevapsız soruların hala aklının bir köşesindeyse aslında inanmıyorsundur. Unutmak suskunluğunu emanet ettiğin düşüncelerinde saklıdır. Devleştirdiklerinle birlikte günler, aylar, yıllar geçer…

Dönüp baktığında avucunun içinde ki hiçliği görürsün. Ve aslında en büyük başarının onu unutmamak için yaptıklarının ihtişamı olduğunu fark edersin. Unutmak bize sunulmuş en büyük hediyedir belki de, işte bu yüzden hadi uyanın artık, hiç tanımadığınız insanlara gülümseyin, en sevdiğiniz kolyeyi güneş saçlı mavi bakışlı bir çocuğa hediye edin ve bağışlayın beni, unutmayı anlatabilecek yeterli cümlelerim olmadığı için…